गेल्या चार पाच महिन्यापासून अप्रिय बातम्यानी मन घायाळ झाले आहे.नकोनको अशा बातम्या मनपोखरून टाकत आहेत.कोरोना नावाचे संकट दूर कोठून तरी चीनमधून हळूहळू भारतात घुसले, आणि पसरलेही.आता कोरोनाने चांगलेच ठाण मांडले आहे.नव्हे हातपाय पसरले आहेत.असंख्य जीवांचे प्राण घेऊन ही अजून तो थांबायला तयार नाही.असंख्य माणसे आपल्याहून आगदी अगंतूक निघून गेली.जगाचे काय नुकसान व्हायचे ते झालेच.पण आमच्या पोई,ता.कल्याण गावातील दोन सख्या भावंडांनी या जगाचा निरोप घेतला.ही घटना समस्त ग्रामस्थांना चटका लावणारी घटना होय.कै.चंद्रकांत हरड,आणि कै. बाळाराम हरड, या दोन ग्रामस्थांनी जगाचा निरोप घेतला.
नोकरी निमित्ताने ते आपल्या गावापासून थोडे दूर रहात होते.पण मनमात्र कायम गावात गुंतवून राहिले.त्याचे सतत पोई येथे येणे होते.बाळाराम हरड सच्चे कलावंत होते. गावात त्यांना अदराने सारे गुरुजी संबोधायचे.एक नाट्यवेडा माणूस.पोई गावची परंपरा ही नाटकांची आहे.जुन्या जाणत्या कलावंतात त्यांनी अभिनय केला.ऐतिहासिक नाटकातून आणि सामाजिक नाटकातून त्यांनी अभिनयाची चुनूक दाखविली.
त्यांच बरोबर नव्या जोमाच्या मंडळीत ते अभिनय करायचे.माझ्या गावाने एक सच्चा नाट्यकलावंत गमावला.
माझ्या चुलत्यांबरोबर त्यांची लहानपणापासूनच ची दोस्ती होती.खरे तर ते एक शिक्षक पैसा आडका असणारा माणूस, तर माझे चुलते शेतकरी,पण दोंघाममध्ये गरीबश्रीमंताची भिंत कधी उभीच राहिली नाही.गेल्या साठ पासष्टाव्यावर्षीही त्यांची मैत्री आबादित होती.आगदी या जगाचा निरोप घेण्या आधीही ते आपल्या मित्राच्या घरी पायधूळ झाडून आलेच.ती त्यांच्या मधिल शेवटची भेट.
आणि भजनीमंडळ तयार केले.ही गावाला दिलेली गुरुजींची देणगी.
